یک وقتهایی فکر می کنم به اینهمه آدم مجازی که بیرون کشیدمشان از لابلای این
خطوط یک شکل.به این صورتکهایی که برایم میفرستند و میفرستم برایشان، به این
بوسه های کش آمده روی "واو" و عشقهای غلیان کرده روی "x"، به این"دو نقطه" هایی
که تند و تند جا میزنیمشان جای نگاههای وحشی و سرکش ومی لغزانیمشان روی تن
فونتها یک کلید ناقابل را فشار می دهیم و لابد همه ی حجم احساسات انباشته مان را
میریزیم تویشان میفرستیمش برای هم و نفسمان هم گهگداری بند می آید وقتی فلانی
is typing a message،به این رابطه های سایه- روشن که زود پا میگیرند و پر رنگ میشوند.
به بی دغدغه بودنشان برای برهنه گی های دل به خواهی و پنهان شدنهای خود خواسته.
این داشتن های مجازی را که شاید واقعی ترین دارایی این روزهامند،دوست دارم ، گیرم
یک وقتهایی خودم را میزنم به خیلی راه دور تر از آنجا که یادم می آورد آدمهایی هستند
که هر روزم را گره زده ام به کلمه ها و صدایشان،خیال میکنم چه نزدیکیم به داشتن هم،
دلم گرم می شود به بودنشان بعد یک اتفاق ساده شیر فهمت میکند تو هیچ سهمی
نداری انگار برای پر کردن تنهاییشان بیرون این خطوط ساده و صدا هایی که قطع و وصل
می شوند مدام...
فاطمه جان
لینک دانلودش اینجا هست:
http://lahhzeh.blogfa.com/post-450.aspx
پس ما رو هم تو جشن تولدتون راه بدید.
مبارم مبارک تولد مبارک.
بیرون کشیدن آدمها از بین خیلی های دیگه در دنیای مجازی سخت نیست، شاید گاهی بشود سرگرمی؛ سختی ماجرا وقتی است که این سلکشن ها وارد دنیای واقعی بشوند و شبیه کلمه ها و خط ها نباشند
سلام
خوبی خانوم
اره این روزا کار ترجمه دارم کلاس ملاسم میرم و ... . واسه همین زیاد نت نمیام.
البته خبری هم هست انشالله بزودی.
دلمم برات تنگیده
یا علی
خیاااانت فاطمه! هیچ تضمینی نمیکنم که اگه با هلند رو به رو بشن بازم ایتالیایی بمونم :ی :ی :ی
... و اضافه کن پنهان شدنهای ناگهانی (invisible) و ...
این پست خیلی جالبه.
می بینم که بالاخره ...
دلت رو اما جدا گرم نکن. انتظار هم نداشته باش مردم تنهاییشون رو به خطوط و کلماتی هرچند زیبا پر کنند
سلام
از توی اورکات این وبلاگت رو پیدا کردم البته اومده بودی توی پروفایلم :)
موفق باشی