امتداد ریل ها قشنگترین بخش قضیه است...
کسی باشه یا نباشه،راه ادامه داره...
گمونم بهترین جا برای جدایی ایستگاه قطاره...
اون بخار و دود...اون صدای سوت ممتد...اون تکاپو و شلوغی...
اون بوسه های با عجله...اون حرفا و سفارشای پشت شیشه،
دست تکون دادنها و لبخند های ساکت...
چشمایی که تا آخرین لحظه دووم میارن واسه خیس نشدن و خندیدن...
بعد ...در ها بسته میشن و قصه شروع میشه...تق،تق،تق،تق...
"تو" داری میری و "اون" جا مونده توی ایستگاه...
تیکه های "اون" تو چمدون "تو"ست،
دستای "تو" یادگاری پیش "اون"
حالا میشه ساعتها زل زد به جاده ی پشت شیشه،
فکر کرد به اتفاقهایی که گذشت،طعمشونو هی دوباره و دوباره چشید...
اون بوسه ی پر شتاب آخری...
انگار زندگی بهت فرصت داده همه چیزو با جزییات دقیق، رنگها و سایه ها
و خطها و هاشورهاش ثبت کنی برای همیشه تو ذهنت...
مخصوصا اون نگاه ثابت صامت آخرو که خیره مونده بوت روی تنت،
مبادا چیزی از قلم بیفته...
آدم توی قطار سناریست میشه انگار،کارگردان میشه اصلا...
فرض کن برگمان یا کوبریک؛
لوکیشن ها،نورها،رنگها،صدا ها...
همه رو مجال داری سر فرصت هر جور دوست داشتی دکو پاژ کنی،
با اون ضرباهنگ سنگین وثابت؛تق تق تق تق...
من قطارو دوست دارم واسه همون امتداد ریل هاش...
زندگی هنوز هم هست...
قطار اینو بلده...سوت میکشه...راه میره،سنگین،صبور
اما نه سرگردان...که روی ریل ها...
و کاتوره ای و آشفته نیست هیچوقت،عبور کردنش از اینهمه اتفاق...
سوت میکشه و راه رو میره و مطمئنه به "سوزنبانی" که "هست"
ایستاده و منتظر سر جای خودش،برای عوض کردن ریل...
سوت میکشه و میره....تق،تق،تق،تق...سنگین،صبور،
بی واهمه از تاریکی تونل و کوههای ریخته،
که نور هست حتما و روشنی بعد همه ی تونل ها
و دهقان های فداکار همیشه هستند با "تن"های مشتعلشون برای گم نشدن
و در هم نشکستن تو،که دستهات جا مونده توی ایستگاه و تکه هات و...
قطار قصه رو بلده...قصه ی زندگی کردن و نترسیدن...قصه ی خاطره شدن...
قصه ی ادامه دادن و نایستادن ...قصه ی...
کاش روزی که از هم جدا میشدیم سوار قطار میشدم...
کاش این پستو زود تر میگذاشتی دخترک...خیلی روز قبل تر...
خیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــلی قبل تر...
حیف...به قول روباهه،همیشه یه پای بساط لنگه...
همیشه...
ps:اینها رو همه،نوشته بودم برای ئه سرین ،گفته بودم که،
شاعر میکنه همه ی آدمها رو اصلا...اینجا هم میذارمشون...
نه که خسیسیم بیاد...که یادم بمونه شاید...شاید...
سلام گلم ...
کجا میری ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ کجا ؟؟؟؟؟؟ مطمئنی که توی اون ایستگاه حتما یکی منتظره .... با این شتاب و هیاهو ... من هی میام و می خونم ... هی می خونم ولی ... ولی چیزی از این بارت نمی تونم کم کنم ... نمی تونم از پشت این شیشه ی کذایی دستاتو بگیرم ... نمی تونم چیزی از نگاه همیشه در پروازت بخونم ... یه کم آروم بگیر دختر ... آروم ... برو ایوان مقصوره ... برو پشت اون پنجره ... یاد کن اون روزهای تابستون ۸۴ تو گرمای بقیع رو .... آروم باش فاطمه ، می خوای خودتو بکشی ، با این نوشته ها ، با این فکر و خیال ها ، هر چی بوده تموم شده ... ولی تو هنوز هستی ، هنوز زنده ای ، تو رو خدا نگاه کن این برفای پاک رو ، نگاه کن دستهای خدا رو ، دستاشو بگیر و بالا برو ، من زمینی کوچیک که هیچ ، از خودش کمک بخواه ،
فاطمه سادات گلم ، تو که سیمت وصل تره از همه ی ما ، خودتو اذیت نکن دختر خوب ... اذیت نکن ...
....
خیلی حرف دارم که بزنم که اینجا جاش نیست و تو هم نیستی ...
فقط یادت باشه : الا بذکر اله تطمئن القلوب
همین ...
یا علی
ای ماه خون، بار دیگر از راه میرسی و با نسیم گرم کربلایی، قصه آلاله های سرخ را به گوش جان می رسانی. دوباره سکوت تاریخ را در هم می شکنی و بغض ناله را از تنگنای حنجره ها آزاد می کنی. بار دیگر از راه میرسی و برف سکوت را با آفتاب عشقی که بر آسمان سینه داری، آب می نمایی و آن را به اقیانوس خروشان فریاد می رسانی! ای ماه خدا! قدومت
.کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا.
.....فرااارسیدن ماه محرم تسلیت عرض میکنم ...التماس دعا [لبخند]
جالبه
تو هم سیدی؟
سادات؟
منم همینطور
متن خوبی بود تقریبا