"تشنگی مفرط را که میدانی یعنی چه ؟
بعد یک نفر بیاید ، یک پارچه ی خیس بکشد روی لبت ،
که بعدش بماند برای بعد ،
میفهمی که ؟
سوغات سفرت ، باشد کور سوئی در این بیغوله ی سکوت و تاریکی
که سوز زمستانش استخوان تنهائیم را می ترکاند..."

تو شاعری...

همین حرف را به کسی گفتم

خیلی روز پیش

خیلی سال پیش شاید...

و سفر شروع شد

از همان روز

سفر بی سوغات را میگویم،

میفهمی که؟

و پیر شدم از آن روز کذایی

بسیار پیر...

گیرم صورتم را با چهارده ساله ها اشتباه میگیرند آدمها

هنوز!

...

حالا دوباره میگویم

برای تو میگویم

برای تو؛

تو شاعری،

و من این را خوب میفهمم

بو میکشم

گیرم فقط یک IP ساده را

خون خون را میکشد

میدانی که

و رگهای متسع شده ات

چشمهای خالی ام را مست میکنند

گواهش همین مانیتور پر از لک انگشتهام

چشمهایم سو سو میزند

دو دو میزنند دنبال جمله هایت...

تو شاعری

و من این را خوب میفهمم

بو میکشم 

رد پای تو را،

میان اینهمه شلوغی...

گیرم فقط یک IP ساده

و دوست دارم؛

گیجی عطرش را

منگی اش را

خماری اش را

و توک دماغم که تیر می کشد غالبا

و چشمهایم که تار میشوند حتما

و کلمه ها که گم میشوند آن میان...

من دوست دارم

این قصه را،

قصه ی شاعر بودن تو

وخیلی های دیگر...

و  باز خواهم گفت

به تو

و آن خیلی ها؛

تو شاعری

و من این را خوب میفهمم...

گیرم؛

تشنه باشم زیاد
بعد یک نفر بیاید ،

یک پارچه ی خیس بکشد روی لبم ،
که بعدش بماند برای بعد

و بعد هیچوقت نیاید دیگر...

گیرم؛

با کلامی ، تنها با کلامی یکدانه ،
به جائی 

نیاید

هیچ کس
آرام ، تند ،

داغ و سرد...

ps برای فرجام:

نمیدونی آبجی کوچیکه بودن چه کیفی داره داداشی جونم