گیرم ته مزه ی تلخی گلویم را،

گلوی خشکیده ام را خراش دهد بیشتر،

بازهم بغض میکنم حرفت که می آید به میان،

شیرین میشوم،

مثل همان روزها که عسل صدایم میزدی...

ps:

چرا اینهمه بی صدا بی ردپایی حتی می آیی و میروی؟

پس من اگر دلم برایت تنگ شود کجا نشانت را بگیرم؟

من هم دلم*نارنجستان* میخواهد بزرگ

با بوی بهار نارنج...

میخواهم پر شوم  از حیات

خسته ام از *تحمل تاریک این تکلم خاموشی*...